Zapraszam

Serdecznie zapraszam na coś nowego nietypowego:
http://still-number-one.blogspot.com/

Mam cię dość cz.1

Nie, nie, nie to nie może być prawda... Trzecia porażka z rzędu na Podpromiu przy tłumie własnych kibiców. To jakiś żart. Widzę jak mój ukochany ze spuszczoną głową schodzi z boiska, przybija piątki. Przechodzi obok mnie kompletnie mnie ignorując.Tak jakbym była powietrzem, jakbym nic dla niego nie znaczyła.
-Bartosz- westchnęłam, kiedy miną mnie nie zaszczycając ani jednym spojrzeniem- Nie ignoruj mnie
-Możesz iść czekać do samochodu- powiedział oschle- Albo nie, chwilę mi to zajmie, poczekaj tutaj nie chcę abyś marzła.
Cały Bartosz, zły obrażony na cały świat dzieciak pomimo wszystko troskliwy. Czasem zastanawiam się dlaczego z nim jestem? Dlaczego wytrzymałam z nim tyle czasu, bez niczego? Jestem jego dziewczyną prawie 5 lat. Coraz bardziej zastanawiam się czy nie przyda nam się przerwa.
Podeszłam do żony Piotrka- Oli, do tego mojej najlepszej przyjaciółki.
-Znowu?!- zaczęła jak mnie zobaczyła- Jak ty wytrzymujesz z tym dupkiem?
-Ola, przestań, przegrał mecz, nic dziwnego że jest zły- powiedziałam
-Tylko szkoda że swoją złość zawsze przelewa na ciebie, wielki Bartuś się obraził i nie będzie z nikim rozmawiał, nawet ze swoją dziewczyną- powiedziała- Ouuu, tylko dziewczyną
-Proszę cię, już wystarczy- westchnęłam
-Dziewczyno czy ty tego nie widzisz?!Wszystko dla niego poświęciłaś, jeździłaś za nim jak głupia, gdzie on grał tam byłaś i ty. Opuściłaś studia, wyjechałaś do okropnej Rosji! Studiowałaś zaocznie siedząc w domu, sprzątając i gotując obiad czekając aż ukochany Bartuś wróci do domu. Grzecznie zje obiadek, pochwali cię i pójdzie się położyć a teraz wytrzymujesz jeszcze to?! Jako tylko dziewczyna?! Poświęciłaś dla niego wszystko i dalej jesteś dla niego tylko dziewczyną! Natalia nie bądź głupia,- zakończyła swój poemat- Zostaw go w cholerę, zasługujesz na kogoś lepszego
-Ola ale ja go kocham- jęknęłam ze łzami w oczach- Pomimo jego wszystkich wad ja go dalej kocham.
-Zastanów się czy to jest tego warte- westchnęła- Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i chce dla ciebie jak najlepiej, nie mogę patrzeć jak ten idiota cię cały czas rani
- Jest w porządku Ola, będę już lecieć- szybko otarłam łzy, nie mogłam już dłużej tego słuchać mimo że to sama prawda. Poszłam w stronę wyjścia starając się już nie myśleć o rozmowie z Olą. Na horyzoncie pojawił się "Wielki Pan Obrażony Na Cały Świat", jak byłam na niego zła wymyślałam mu milion wyzwisk ale nigdy nie potrafiłam mu powiedzieć  w twarz co czasem o nim myślę. Jednak moja cierpliwość powoli dobiega końca, mam dość ciągłego milczenia po meczach, mam dość tego żę nie mówi mi o swoich żalach, problemach. Ale nie bo wielki Bartosz Kurek nie będzie rozmawiał ze swoją DZIEWCZYNĄ. Szłam za nim do samochodu, nie chciało mi się go gonić. Przez co musiał w samochodzie chwilę poczekać aż ja do niego dojdę. Kiedy już do niego weszłam szybko odjechaliśmy. Radio się włączyło, jednak po chwili zostało brutalnie wyłączone przez wielkie łapska Bartka. Wywróciłam oczami i próbowałam się powstrzymać przed powiedzeniem czegoś podłego. Po cichej nieustannie dłużącej się podróży dojechaliśmy pod nasz blok. Szybko wysiadłam z samochodu, teraz to ja pędziłam w stronę mieszkania. Wbiegłam po schodach i z rozmachem otworzyłam drzwi przy wejściu powitał mnie mój najwierniejszy kompan, rudawy kotek o przecudownych niebieskich oczach.
-Cześć kochanie- przykucnęłam i zaczęłam go głaskać, kochany zaczął się łasić- Nie przymilaj się tak do tamtego pana on ma focha.
Po chwili pan Bartosz wszedł do mieszkania rzucił torbę w przedpokoju i od razu skierował się do łazienki. Taa wykąp się drugi raz może ochłoniesz panie gwiazdo.  Zapewne prysznic w szatni nie wystarczył, trzeba jeszcze zużywać wodę w domu. a co?
-Będziesz coś jadł?- zapytałam dość głośno pod drzwiami łazienki ale odpowiedziały mi tylko strugi wody odbijające się od brodzika
Nie to nie stwierdziłam i wróciłam do salonu.Włączyłam telewizor, idealnie leciał film "Dziennik Bridget Jones " od razu wyciągnęłam lody z zamrażalki
- Co z twoją dietą?-usłyszałam kiedy rozsiadłam się na sofie i miałam brać pierwszą łyżkę lodów jednakże po usłyszeniu tych słów zamarłam a łyżka wpadła do pojemnika.
Spojrzałam na Kurka z mordem w oczach
-A co z twoją dobrą grą w dzisiejszym meczu?!-zapytałam z irytacją,uuuu nawet ja stwierdziłam że przesadziłam już miałam przeprosić ale...
-Ja pierdole nawet pożartować z tobą nie wolno- warknął
Woho proszę państwa szykuje się III wojna światowa, bo przepraszam bardzo ale ja nie wytrzymałam!

Tęskniliście?
Dam dam dam
Witam po przerwie! Długiej przerwie!
Tak się tylko pochwalę że testy poszły nawet dobrze i mogę kontynułować pisanie :D
Co sądzicie o takim Kurku? Wiecie że pomysł na tego jednoparta zrodził się po meczu Resovii z Politechniką 5 grudnia, kiedy to wracałam do domu :P
Piszcie czy chcecie 2 część Natki i Bartka :D
Szczypiorek :*

Piszcie co o tym sądzicie! :D

Informacja

Na daną chwilę mam przerwę w pisaniu :(
Niestety muszę, egzaminy się zbliżają :(
Wracam 23 kwietnia! Wtedy też pojawi się kolejny jednopart :D
Szczypiorek :*

Niedostępna

Matt!

Naprawdę nigdy nie sądziłam że się zakocham, nie brałam tego pod uwagę. Uważałam miłość za zbędne uczucie, które ani nie pomoże mi w życiu ani go nie polepszy. Ale ty! Ty akurat odmieniłeś wszystko. Swoim spojrzeniem na świat, bardzo mnie zaskoczyłeś. Mogę już spokojnie powiedzieć że odmieniłeś i moje spojrzenie. Do czasu naszego spotkania uważałam życie za taką trudną grę w której jak weźmiesz coś pożegnasz się z drugim. Ja w sumie wtedy wybrałam, wybrałam naukę, studia a kompletnie olałam wszelkie wyższe uczucia. Przyjaciele? Po co mi? Jak na razie zajmę się studiami, a przyjaciele wtedy będą mi tylko zawadzać. Miłość? Proszę was co to jest?Tak byłam trudną osobą.
Wtedy pochłonięta moimi priorytetami życiowymi poznałam ciebie. Wpadłeś na mnie i spojrzałeś tak urokliwie tymi swoimi niebieskimi oczami. Zobaczyłam takiego przystojnego, wysokiego mężczyznę który ciągle się na mnie patrzył. Myślę że już wtedy coś do ciebie poczułam, ale było mi się wstyd przyznać sama przed sobą. Powiedziałeś przepraszam po angielsku i odszedłeś. A ja ślepo wpatrywałam się w twoją oddalającą się sylwetkę, a ty  odwróciłeś się lekko uśmiechnąłeś i poszedłeś dalej. Wtedy moją uwagę zwrócił leżący na ziemi brązowy portfel. Podniosłam go, zajrzałam do środka a moim oczom ukazało się żenujące zdjęcie przy dokumencie, twoje żenujące zdjęcie. Uśmiechnęłam się lekko i szybko odwróciłam się w kierunku w którym odchodziłeś. Nie było ciebie.
Wpatrywałam się przerażona w portfel nie wiedząc, co mam z nim zrobić.Zastanawiałam się czy za tobą nie pobiec? Ale to było bez sensu i tak już bym cię nie dogoniła. Ponownie zajrzałam do wnętrza portfela. Wyciągnęłam twój dowód torsamości Mattew Anderson, coś mi mówiło twoje nazwisko. Po chwili mnie oświeciło że jesteś siatkarzem. Zrozumiałam że miałam styczność z Mattem za pięknym na ten świat. Zaczęłam ponownie przeszukiwać twoją własność, tym razem w poszukiwaniu jakiegoś numeru telefonu. Po chwili grzebania, znalazłam karteczkę z  numerem telefonu. Nie miałam pewności że to twój numer, ale postanowiłam że spróbuję się z nim skontaktować.Wpisałam numer i wcisnęłam zieloną słuchawkę.
- Halo?- usłyszałam po angielsku, po paru sygnałach
- Dzień dobry, czy mam przyjemność rozmawiać z Mattewem Andersonem?-zapytałam po angielsku
-Jedną chwilę- powiedział mój rozmówca, a po chwili usłyszałam oddalony krzyk- Matt! Znowu jakaś kobieta do ciebie, dzwoni do mnie! Zacznij podawać dobre numery!
-Oj Russel już nie bądź takim zazdrośnikiem!- usłyszałam kolejny głos
-Hello?-po chwili usłyszałam głos, należący już do właściciela portfela
-Cześć! Wiesz zderzyliśmy się dzisiaj na rynku i wtedy wypadł ci portfel, wzięłam go, a jedyny numer jaki znalazłam to ten, przeproś kolegę że zadzwoniłam do niego w twojej sprawie- powiedziałam po angielsku na jednym wydechu.
-Ouuuu, dziękuję, nawet nie zauważyłem że zniknął, jestem strasznie roztrzepany- powiedziałeś
-Rozumiem, ale na przyszłość proszę pilnować swoich rzeczy, mógł go wsiąść ktoś inny i go zabrać- powiedziałam poważnym tonem
-Dobrze przepraszam, to kiedy moglibyśmy się spotkać abym mógł odzyskać swoją zgubę?- zapytałeś
-Kiedy panu pasuję, może być w ten czwartek?-zapytałam
-Tak, czwartek mi pasuje ale gdzieś od godziny 17, mam trening- oznajmiłeś
-W porządku rozumiem, to 17:30 w tej kawiarni na rynku, Smile?- zapytałam
-Dobrze mi pasuje, to do zobaczenia- powiedziałeś
-Do widzenia- powiedziałam na koniec i się rozłączyłam
Tak wyglądała nasza pierwsza rozmowa. Pamiętasz? Dla mnie rozmowa z tobą była naprawdę bardzo trudna i stresująca.  Z typem ludzi których nie lubię...
TAK, na początku cię nie polubiłam. Zawierałeś wiele cech których nienawidziłam w człowieku. Nie lubiłam kiedy ktoś był roztrzepany tak jak ty! Byłeś do tego zbyt pewny siebie. A do tego po wypowiedzi twojego kolegi że byłeś kobieciarzem. Bałam się kolejnego spotkania, chciałam po prostu oddać ci portfel i wyjść. Zakończyć znajomość z tobą- czyli wielkim siatkarzem.
Jednak rozmowa w kawiarni nie była taka zła, potrafiłeś mnie rozśmieszyć. Do tego przyniosłeś kwiaty, na całe szczęście nie róże, bo nimi to bym cię zatłukła, tylko bukiet z gerberów. Tym zyskałeś sobie w mojej osobie. Było mi tak cudownie że nawet nie zauważyłam że zegar wskazuje godzinę 19 a ty powiedziałeś że musisz być przed 20 w hotelu. Nawet odprowadziłeś mnie do mieszkania! Potem wziąłeś mój numer i powiedziałeś że napiszesz, nie kłamałeś, napisałeś jeszcze tego samego wieczora..
I tak się powoli nasza znajomość rozwijała a ja byłam zaskoczona że aż tak bardzo otworzyłam przed tobą. Opowiedziałam ci o moim dzieciństwie, o moim spojrzeniu na świat. Przez ciebie dostałam 3 z jednego egzaminu! 3 rozumiesz, jeszcze nigdy nie dostałam 3 nigdy! Co dziwniejsze nie przeraziłam się jakoś, ani nie rozpaczałam.  Było mi tak cudownie, ale niestety Mistrzostwa Świata się dla was skończyły a mi było tak samo przykro jak tobie. Zakończenie Mistrzostw Świata nie sprawiło jednak że przestaliśmy się kontaktować. Wręcz przeciwnie , kontaktowaliśmy się na Skype przynajmniej raz na tydzień. Pamiętasz to było cudowne! Nie zapomnę nigdy jak przez parę minut wpatrywaliśmy się w siebie maślanymi oczami. A wtedy zaproponowałeś mi przyjazd do USA. Byłam wniebowzięta. Z ochotą przyjęłam twoją propozycje, jednak musiała ona poczekać do lipca kiedy to ty i ja mieliśmy  czas wolny. Po zakończonej Lidze Światowej wpakowałam się do samolotu i poleciałam do ciebie.
Tak jak przypuszczałam było tam cudownie. W Nowym Yorku, pocałowaliśmy się po raz pierwszy. Tam też zapytałeś mnie czy zostanę twoją dziewczyną. Co innego miałam zrobić? Oczywiście że się zgodziłam. Jednak nic co dobre szybko się kończy. Musiałam wracać do Polski. A ty musiałeś się szykować na Puchar Świata.
Kiedy ty pojechałeś do Japonii ja wróciłam do swojej rutyny. Najpierw musiałam iść na badania kontrolne. Pewnego słonecznego południa poszłam do lekarza pewna że nic mi nie jest. Jakie było moje zdziwienie kiedy okazało się że mam raka, złośliwego raka żołądka. Przerażona wpatrywałam się w wyniki i lekarza. Nie, nie to nie może być prawda. Lekarz od razu dał mi wezwanie do szpitala. Powoli wracałam do swojego mieszkania. To już koniec tak?! Po co mi była ta cała nauka?! Po co ta szkoła?! Te studia?! Ja umieram. Zapłakana pakowałam się. Nie chciałam do ciebie dzwonić, co ci miałam powiedzieć?! Cześć Matt mam raka żołądka i umieram?! Jedynym rozwiązaniem zostało mi ignorowanie Cię. Położyli mnie na onkologii, widziałam ludzi młodszych, starszych, umierających. Pomimo mojego stanu oglądałam każdy twój mecz, cieszyłam się razem z tobą, razem z tobą przeżywałam. Jaka byłam z ciebie dumna, wygraliście, a do tego zostałeś najlepszym zawodnikiem turnieju! Byłam przeszczęśliwa.
Jednak to już koniec Matt, dziękuję ci że byłeś! Dziękuję Ci że pokazałeś jak piękne może być życie! Dziękuję Ci że pokazałeś mi co to jest miłość! Dziękuję Matt za to że byłeś! Każdego dnia będę dziękować panu za to że Cię poznałam.
Wiesz niby umieram ale, ale umieram szczęśliwa bo przed śmiercią zaznałam miłość w którą nie wierzyłam.
 Przepraszam, na zawsze twoja,
Julia





-Nikt jej nie odwiedzał, przeżyła miesiąc, pytałem się jej wielokrotnie czy mamy kogoś powiadomić, powiedziała tylko że po jej śmierci mam zadzwonić na ten numer i kazała przekazać tę kopertę- powiedział a ja coraz bardziej załamywałem się.. to już koniec. Nigdy już jej nie zobaczę, nie usłyszę jej śmiechu. Ona odeszła nic mi o tym nie mówiąc. Dlaczego!?
Byłem tak wściekły że uderzyłem w ścianę.
Jej już nie ma.... i tak jak jej numer od czasu Pucharu Świata jest już niedostępna





Przyznam szczerzę że ciężko było mi to pisać bo sama się poryczałam.
Przepraszam że mnie tak długo nie było ale szkoła, szkoła i jeszcze raz szkoła. Więc wybaczcie proszę!

Pozdrawiam Serdecznie Szczypiorek :*
Czekam na wasze szczere opinie :*